به سپاهان باید آفرین گفت که تا همین جای کار، کاری کرد کارستان. به پیشواز سپاهان برویم و سرداران زردپوشان را گرامی داریم و به آنها خسته نباشید بگوییم. در فوتبالی که قهرمان لیگ آن بدلیل ضعف مدیریت و ارسال دیر فهرست بازیکنان تیم از شرکت در لیگ قهرمانان آسیا محروم میشود و اصولا الان حدود یکسال است که نه فدراسیون دارد و نه رئیس فدراسیون و از همه مهمتر نمیتواند با حریفان قدر و نامدار بازی دوستانه و تدارکاتی برای خود دست و پا کند، سپاهان، یکه و تنها به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسید و از آنجا بعنوان نایب قهرمان قاره پهناور آسیا و اولین باشگاه ایرانی به جام قهرمانی باشگاههای جهان راه یافت. سپاهان با وجود تمامی موانع و مشکلات موجود در فوتبال ایران و با توجه به کمبودها و کاستیهای ناشی از نحوه نادرست اداره امور کشور توانست نام ایران را در جام قهرمانی باشگاههای جهان مطرح کند و عیار اعتبار فوتبال ایران را در عرصه جهانی بالا ببرد. اما ارزیابی کارکرد سپاهان در دیدارش با تیم ثروتمند و قدرتمند ژاپنی در جام باشگاههای جهان
بضاعت و داشته های فوتبال باشگاهی ایران در مقایسه با فوتبال باشگاهی ژاپن همین بود. در پانزده سال گذشته، باشگاههای ایرانی سه فینال باشگاهی آسیا را به باشگاههای ژاپنی واگذار کرده اند. سال 1992 پرسپولیس پیش چشم یکصد و بیست هزار تماشاگر در تهران بازی برگشت فینال جام جامداران آسیا را یک بر صفر واگذار کرد در حالیکه در ژاپن، نیسان یوکوهاما مارینوز را یک بر یک متوقف کرده بود اما حریف ژاپنی برای بازی برگشت خود را تقویت کرد و با بخدمت گرفتن یک مهاجم آرژانتینی که گل پیروزی این تیم را در تهران بثمر رساند جام را بخانه خود برد. هفت سال بعد در سال 1999 این بار استقلال بود و جام قهرمانی باشگاههای آسیا و باز پیش چشم یکصد و بیست هزار تماشاگر دیگر در تهران جام از دست رفت و یک تیم دیگر ژاپنی بنام جوبیلو ایواتا دو بر یک استقلال را ناکام کرد. هشت سال دیگر طول کشید تا یک باشگاه ایرانی به فینال برسد. سپاهان بود و فینال لیگ قهرمانان آسیا و باقی داستان که کم و بیش همه میدانیم. همه اینها نشان میدهد که فوتبال ایران از فوتبال ژاپن دستکم در عرصه باشگاهی عقب افتاده است. آنها پول بیشتری خرج میکنند. حرفه ای و با دانش عمل میکنند. برنامه ریزی دارند. خدا را سپاس میگویند که ...... ندارند تا پیشرفته ترین خودروها از تویوتا گرفته تا مزدا را برای جهانیان بسازند، بهترین دوربینها چون کنون و نیکون را به دنیا ارائه کنند، برترین آلات موسیقی چون یاماها را برای عالم به ارمغان بیاورند، حال سونی و پاناسونیک و نینتندو و ..... دیگر بماند
ژاپن، یک کشور پیشرفته است. یک کشور توانگر. یک ملت آبرومند در جهان. مردمی با تاریخی هزاره ای. مردمی که داشته ها و دستاوردهای ملی خود را از خوراکشان ( سوشی ) گرفته تا چیزهای دیگرشان به بهترین و شیکترین نحوی به دنیا ارائه و عرضه کرده اند. کمپانی میتسوبیشی ژاپن خود بتنهایی یک امپراتوری است حال ژاپن دهها امپراتوری اینچنین در جهان دارد که هرکدام یک مارک بازرگانی و یا صنعتی معتبر در دنیاست و معرف فرهنگ، دانش و آبرومندی ژاپن. خوب چنین کشوری بازی تدارکاتی و دوستانه با تیمهایی چون منچستریونایتد و بایرن مونیخ را براحتی و مانند آب خوردن برای تیمهای باشگاهی اش ترتیب میدهد. بازیکنان برزیلی استخدام میکند و اصولا ساختار ورزشی آن مانند چیزهای دیگرش از ایران گرفتار امروز بسی پیشرفته تر و آزادتر است. ایران هم مانند ژاپن کشوری هزاره ای است، فرهنگش بسیار غنی است، خوراکها و غذاهای بسیار نمونه ای دارد اما هیچ مارک معتبر صنعتی و بازرگانی در جهان ندارد که بشود به آن بالید و از همه مهمتر و بدتر اینکه ایرانیان امروز در چگونگی ارائه و عرضه داشته ها، کالاها و دستآوردهای خود بسیار ضعیف عمل میکنند و درست نمیدانند چیزهایشان را چگونه به بهترین، پیشرفته ترین و شیکترین شکلی به جهان عرضه و ارائه کنند.
از اینرو باید به سپاهان آفرین گفت که با توجه به گرفتاریهای بزرگ و پیچیده ایران توانست اینهمه راه دشوار را بپیماید و از نصف جهان به جام جهانی راه یابد
خسته نباشی سپاهان
بضاعت و داشته های فوتبال باشگاهی ایران در مقایسه با فوتبال باشگاهی ژاپن همین بود. در پانزده سال گذشته، باشگاههای ایرانی سه فینال باشگاهی آسیا را به باشگاههای ژاپنی واگذار کرده اند. سال 1992 پرسپولیس پیش چشم یکصد و بیست هزار تماشاگر در تهران بازی برگشت فینال جام جامداران آسیا را یک بر صفر واگذار کرد در حالیکه در ژاپن، نیسان یوکوهاما مارینوز را یک بر یک متوقف کرده بود اما حریف ژاپنی برای بازی برگشت خود را تقویت کرد و با بخدمت گرفتن یک مهاجم آرژانتینی که گل پیروزی این تیم را در تهران بثمر رساند جام را بخانه خود برد. هفت سال بعد در سال 1999 این بار استقلال بود و جام قهرمانی باشگاههای آسیا و باز پیش چشم یکصد و بیست هزار تماشاگر دیگر در تهران جام از دست رفت و یک تیم دیگر ژاپنی بنام جوبیلو ایواتا دو بر یک استقلال را ناکام کرد. هشت سال دیگر طول کشید تا یک باشگاه ایرانی به فینال برسد. سپاهان بود و فینال لیگ قهرمانان آسیا و باقی داستان که کم و بیش همه میدانیم. همه اینها نشان میدهد که فوتبال ایران از فوتبال ژاپن دستکم در عرصه باشگاهی عقب افتاده است. آنها پول بیشتری خرج میکنند. حرفه ای و با دانش عمل میکنند. برنامه ریزی دارند. خدا را سپاس میگویند که ...... ندارند تا پیشرفته ترین خودروها از تویوتا گرفته تا مزدا را برای جهانیان بسازند، بهترین دوربینها چون کنون و نیکون را به دنیا ارائه کنند، برترین آلات موسیقی چون یاماها را برای عالم به ارمغان بیاورند، حال سونی و پاناسونیک و نینتندو و ..... دیگر بماند
ژاپن، یک کشور پیشرفته است. یک کشور توانگر. یک ملت آبرومند در جهان. مردمی با تاریخی هزاره ای. مردمی که داشته ها و دستاوردهای ملی خود را از خوراکشان ( سوشی ) گرفته تا چیزهای دیگرشان به بهترین و شیکترین نحوی به دنیا ارائه و عرضه کرده اند. کمپانی میتسوبیشی ژاپن خود بتنهایی یک امپراتوری است حال ژاپن دهها امپراتوری اینچنین در جهان دارد که هرکدام یک مارک بازرگانی و یا صنعتی معتبر در دنیاست و معرف فرهنگ، دانش و آبرومندی ژاپن. خوب چنین کشوری بازی تدارکاتی و دوستانه با تیمهایی چون منچستریونایتد و بایرن مونیخ را براحتی و مانند آب خوردن برای تیمهای باشگاهی اش ترتیب میدهد. بازیکنان برزیلی استخدام میکند و اصولا ساختار ورزشی آن مانند چیزهای دیگرش از ایران گرفتار امروز بسی پیشرفته تر و آزادتر است. ایران هم مانند ژاپن کشوری هزاره ای است، فرهنگش بسیار غنی است، خوراکها و غذاهای بسیار نمونه ای دارد اما هیچ مارک معتبر صنعتی و بازرگانی در جهان ندارد که بشود به آن بالید و از همه مهمتر و بدتر اینکه ایرانیان امروز در چگونگی ارائه و عرضه داشته ها، کالاها و دستآوردهای خود بسیار ضعیف عمل میکنند و درست نمیدانند چیزهایشان را چگونه به بهترین، پیشرفته ترین و شیکترین شکلی به جهان عرضه و ارائه کنند.
از اینرو باید به سپاهان آفرین گفت که با توجه به گرفتاریهای بزرگ و پیچیده ایران توانست اینهمه راه دشوار را بپیماید و از نصف جهان به جام جهانی راه یابد
خسته نباشی سپاهان
No comments:
Post a Comment