قند پارسی در گفتگوهای ایرانیان ژاپن
اگر چه از سالیان سال قبل عده انگشت شماری ایرانی در ژاپن بوده و هستند، برخی تاجر و بعضی استاد دانشگاه، و تعداد دانشجویان ایرانی هم در چند سال اخیر رو به فزونی داشته، اما هنوز وجه غالب با آن دسته از هموطنانی است که در دوره رشد اقتصادی ژاپن - موسوم به اقتصاد حبابی - به این سرزمین سبز آمدند.
این دوستان که اکثرا کارگر کارگاه های کوچک هستند، در گفتگوهای خود از عبارات و اصطلاحات جالبی بهره می گیرند که در این جا بعضی از آن ها را می آورم:
به زبان ژاپنی واژه ی "شاچو" به معنای رییس، مدیر شرکت و یا به زبان ساده تر همان صاحب کار است. دو نکته در این مورد می توان گفت. اول این که کارگران ایرانی تقریبا بدون استثنا این کلمه را "ساچو" تلفظ می کنند، یعنی به جای "ش" از "س" استفاده می کنند. دلیل آن هم ظاهرا این است که در اوایل دوره اقتصاد حبابی که مردم سرزمین های گوناگون به ژاپن آمدند، پاکستانی ها زود تر از ایرانی ها به این جا آمده بودند و وقتی ایرانی ها از راه رسیدند اولین کسانی که برای آنها کار پیدا کردند و آنها را به "ساچو" معرفی کردند پاکستانی ها بودند. آنها هم ظاهرا بلد نیستند حرف "ش" را درست تلفظ کنند و ایرانی ها همانطور آموختند و رایج شد. البته وقتی کارگران ایرانی با هم صحبت می کنند به جای شاچو یا ساچو می گویند: خر. مثلا می گویند : دیروز خرمون گفت یکشنبه بیا سر کار!
ناگفته نماند که دوستان ایرانی از پاکستانی ها به اختصار همراه با تحقیر ضمنی به "پاکی" یاد می کنند.
برخی دوستان ایرانی تا سال ها یا کارت تلفن جعلی می فروختند و یا دست کم استفاده می کردند. برای این که کلمه ی کارت تقریبا جهانی است و دوستان به استتار آن مایل بودند به جای کارت از واژه ی ورق استفاده می کردند.
دوا هم همان مواد مخدر خودمان است. به تلفن موبایل هم می گویند تلفن دستی که این واژه اختراع خودشان است، چون وقتی این دوستان به ژاپن آمدند در ایران هنوز تلفن موبایل نبود و کلمه بی قواره ی تلفن همراه هم از کارگاه فرهنگستان ایران شرف صدور نیافته بود. به نظر من تلفن دستی خیلی هم معقول تر و طبیعی تر است.
به هر حال، مطالعه در زمینه تحول زبان درخارج از مهد خودش کار جالبی است....
Bubble economy, Japan, Iranians in Japan
برگرفته از
http://behrooz.blogspot.com/2004_03_01_archive.html
این دوستان که اکثرا کارگر کارگاه های کوچک هستند، در گفتگوهای خود از عبارات و اصطلاحات جالبی بهره می گیرند که در این جا بعضی از آن ها را می آورم:
به زبان ژاپنی واژه ی "شاچو" به معنای رییس، مدیر شرکت و یا به زبان ساده تر همان صاحب کار است. دو نکته در این مورد می توان گفت. اول این که کارگران ایرانی تقریبا بدون استثنا این کلمه را "ساچو" تلفظ می کنند، یعنی به جای "ش" از "س" استفاده می کنند. دلیل آن هم ظاهرا این است که در اوایل دوره اقتصاد حبابی که مردم سرزمین های گوناگون به ژاپن آمدند، پاکستانی ها زود تر از ایرانی ها به این جا آمده بودند و وقتی ایرانی ها از راه رسیدند اولین کسانی که برای آنها کار پیدا کردند و آنها را به "ساچو" معرفی کردند پاکستانی ها بودند. آنها هم ظاهرا بلد نیستند حرف "ش" را درست تلفظ کنند و ایرانی ها همانطور آموختند و رایج شد. البته وقتی کارگران ایرانی با هم صحبت می کنند به جای شاچو یا ساچو می گویند: خر. مثلا می گویند : دیروز خرمون گفت یکشنبه بیا سر کار!
ناگفته نماند که دوستان ایرانی از پاکستانی ها به اختصار همراه با تحقیر ضمنی به "پاکی" یاد می کنند.
برخی دوستان ایرانی تا سال ها یا کارت تلفن جعلی می فروختند و یا دست کم استفاده می کردند. برای این که کلمه ی کارت تقریبا جهانی است و دوستان به استتار آن مایل بودند به جای کارت از واژه ی ورق استفاده می کردند.
دوا هم همان مواد مخدر خودمان است. به تلفن موبایل هم می گویند تلفن دستی که این واژه اختراع خودشان است، چون وقتی این دوستان به ژاپن آمدند در ایران هنوز تلفن موبایل نبود و کلمه بی قواره ی تلفن همراه هم از کارگاه فرهنگستان ایران شرف صدور نیافته بود. به نظر من تلفن دستی خیلی هم معقول تر و طبیعی تر است.
به هر حال، مطالعه در زمینه تحول زبان درخارج از مهد خودش کار جالبی است....
Bubble economy, Japan, Iranians in Japan
برگرفته از
http://behrooz.blogspot.com/2004_03_01_archive.html
No comments:
Post a Comment